Za całokształt formacji seminaryjnej odpowiedzialny jest rektor seminarium, Ks. Jan Hadalski, wspierany przez prefekta i ojca duchownego.

Celem formacji seminaryjnej jest dalszy rozwój i pogłębianie osobowości zakonnej, a więc kontynuowanie formacji nowicjackiej i kształtowanie ofiarnych duszpasterzy dla Polonii zagranicznej, którzy przez swój charyzmat zakonny i charakter kapłański świadczyć będą ludziom o Chrystusie.

Przygotowanie seminaryjne rozłożone jest na sześć lat i ma trzy zasadnicze wymiary: duchowy, intelektualny oraz pastoralny. Formacja duchowa ma wśród nich prymat. Zmierza ona do tego, by alumni – ożywieni Ewangelią i posłuszni Duchowi Świętemu – pogłębiali w sobie wiarę, nadzieję i miłość oraz te cnoty, które ich uzdalniają do owocnej i ofiarnej posługi duszpasterskiej w duchu zakonnym Towarzystwa. W dążeniu do pełnego rozwoju osobowości alumni zwracają szczególną uwagę na upodobnienie się do Chrystusa przez rozważanie słowa Bożego, życie według ślubowanych rad ewangelicznych, głębokie przeżywanie liturgii i umiłowanie życia wspólnego.  Przepojeni tajemnicą Kościoła alumni uczestniczą w jego życiu poprzez pełną poświęcenia pracę, wierność jego nauce, szacunek do hierarchii oraz posłuszeństwo i zaufanie do przełożonych.

Formacja intelektualna stawia za główny cel pogłębioną znajomość prawd Bożych oraz gruntowe wykształcenie w dziedzinie wiedzy filozoficznej i teologicznej. Stąd obejmuje ona wprowadzenie w tajemnice odkupienia i Kościoła, dwuletnie studia filozofii chrześcijańskiej, czteroletnie studia teologii oraz praktyczne wprowadzenie w pracę duszpasterską. Ogólne naukowe przygotowanie kapłańskie uzupełnia się w Towarzystwie wiadomościami uwzględniającymi szczególnie jego posłannictwo. Poszerza się więc zakres wykładów teologii pastoralnej o problemy migracyjne, a nadto pogłębia się znajomość języków obcych, kultury i warunków społeczno-politycznych krajów, w których w przyszłości mają pracować.