W dniach 27-29 stycznia nasza wspólnota seminaryjna przeżywała radość związaną z przyjazdem rodziców kleryków.
Dla niektórych spośród nich, był to pierwszy przyjazd do naszego seminarium w Poznaniu, a dla samych kleryków, długo wyczekiwana okazja, aby spotkać się ze swoimi bliskimi od czasu letnich wakacji.
Przybywających w piątkowy wieczór, witał Rektor Seminarium ks. dr Jan Hadalski, dziękując za przybycie rodziców z najróżniejszych zakątków kraju, wskazując, że rodzicielski trud wychowania, znajduje swoją kontynuację w formacji ludzkiej, zakonnej i kapłańskiej, jaka odbywa się w murach naszego seminarium.
Następnie, każdy rodzic oraz kleryk, miał okazję podzielić się kilkoma słowami na temat swój i swojej rodziny. Kolejnym punktem była konferencja wygłoszona przez Ojca Duchownego ks. Andrzeja Glanca, który wychodząc od początków swojej drogi powołania, zarysował potrzebę właściwych relacji rodziców z ich synami, którzy odpowiedzieli na Boże wezwanie, oddając się na służbę Panu Bogu i Kościołowi, biorąc zarazem na siebie troskę o zbawienie dusz ludzi, do których w przyszłości skieruje ich Kościół.
Wieczorem rodzice wzięli udział w Adoracji Najświętszego Sakramentu, a dzień zakończyli wspólnym spotkaniem przy herbacie i cieście.
Sobota rozpoczęła się od Mszy Świętej pod przewodnictwem Rektora ks. dra Jana Hadalskiego, który w wygłoszonej homilii podkreślił za Ewangelią, w której Pan Jezus uciszył burzę na jeziorze, nieustanną potrzebę wiary w każdym człowieku, szczególnie w obliczu współczesnego wyzwania apostazji.
Kolejnym punktem sobotniego przedpołudnia była wspólna kawa po śniadaniu i zwiedzanie Ostrowa Tumskiego z mało znanej dla wielu strony, poczynając od Kościoła Najświętszej Maryi Panny oraz Bazyliki Archikatedralnej Świętych Apostołów Piotra i Pawła, gdzie towarzyszył nam przewodnik p. Marcin, otwierając przed nami skarbiec odległych i bliskich ciekawostek historycznych, związanych z początkami polskiej państwowości i rozwojem Kościoła na poznańskiej ziemi.
Następnie, zwiedziliśmy sąsiadujące z naszym domem zakonnym Muzeum Archidiecezjalne, mieszczące się w dawnej Akademii Lubrańskiego, gdzie znajdują się bezcenne zbiory i eksponaty, na których wypisana jak chlubna historia poznańskiego Kościoła i historia polskiego Kościoła w ogóle. Każdy obraz, rzeźba czy przedmiot o charakterze sakralnym, ma swoje własne i nierzadko zdumiewające tajemnice, które otwierał przed nami p. Bartek, pracownik muzeum.
Po popołudniowej przerwie, zebraliśmy się na auli, aby wspólnie obejrzeć film Jak Bóg da w reżyserii Edoardo Falcone, zaś po Nieszporach i kolacji, rodzice wzięli udział w wieczornej rekreacji, w której ojcowie i mamy stworzyli dwie rywalizujące ze sobą drużyny, starając się odgadnąć różnego rodzaju ciekawostki życia kleryków, seminarium lub rozwikłać inne zagadki stawiane im przez losowo wybranych współbraci.
Niedzielny poranek rozpoczęliśmy od Jutrzni, by po śniadaniu spotkać się przy kawie i Przełożonym Generalnym Towarzystwa Chrystusowego ks. Krzysztofem Olejnikiem, który w słowach do rodziny, podziękował im w imieniu zgromadzenia i Kościoła, za dar ich synów oraz wychowanie ich do chrześcijańskiego powołania, jakim jest naśladowanie samego Chrystusa.
Ksiądz Generał przewodniczył następnie wspólnej Eucharystii, zaś po obiedzie, nastąpiło pożegnanie z rodzicami, którzy udali się w trasę powrotną.
Wspólne modlitwy w kaplicy, posiłki, czas spędzony przy kawie, oraz żywe rozmowy i dyskusje, wypełniły nasze wzajemne spotkanie. Całość modlitw i praktyk w kaplicy, dopasowano tak, aby rodzice podobnie jak i my, mogli w pełni włączyć się w udział w liturgii – w Adorację Najświętszego Sakramentu, Nieszpory, Jutrznię i Mszę Świętą.
Warto wspomnieć, że dla wielu obecnych, zjazdy rodziców są znane jeszcze z okresu formacji w Domu Nowicjackim Towarzystwa Chrystusowego w Mórkowie, gdzie rodzice nowicjuszy mogli od tego czasu nawiązać ze sobą szerszą znajomość, co po kilku latach pozwala tworzyć prawdziwie rodzinną wspólnotę.
Takie jest właśnie założenie naszego zgromadzenia, gdzie rodzina zakonna w której się formujemy i z którą się utożsamiamy, to nie tylko osoby związane ze sobą mocą profesji zakonnej, ale także ich rodziny, dzięki czemu nasza wspólnota wykracza daleko poza klasztorne mury.
