W ostatnią niedzielę roku liturgicznego – 34 niedzielę okresu zwykłego – przypada Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, która jest zarazem uroczystością tytularną Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej.
Do tego ważnego dla nas wydarzenia, przygotowywaliśmy się poprzez modlitewne triduum i dzień skupienia, którego tematem była świętość życia w konsekracji zakonnej i kapłańskiej jako fundament całkowitego oddania się Bogu i ludziom, a jakie poprowadził dla nas ks. Tadeusz Winnicki TChr, w przeszłości Przełożony Generalny Towarzystwa Chrystusowego.
Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, kiedy to rozważamy misterium odkupienia w perspektywie kończącego się roku liturgicznego, skupia nasze myśli wokół Królestwa Bożego i królowania naszego Pana, który poprzez swoją śmierć i zmartwychwstanie wyrwał ludzkość z niewoli grzechu i panowania ciemności, dając nam już teraz radość z Jego nadchodzącego, wiecznego panowania. Oparte jest ono nie na czysto ludzkich symbolach i sile, mających wymiar zewnętrzny, ale na Bożej prawdzie, sprawiedliwości, miłości i dobru, które stanowią autentyczne Królestwo Boże, przenikające człowieka od wewnątrz, poczynając od jego wiary i ducha.
Artystycznym akcentem uroczystości w naszym domu zakonnym, był koncert muzyczny na harfie w wykonaniu Michała Zatora, zatytułowany: Moja dusza śpiewa czyli koncert na harfę nie tylko dla konesera, podczas którego mieliśmy okazję wysłuchać zagranicznych i polskich utworów o tematyce zarówno chrześcijańskiej, jak i poświęcona wartościom wspólnym dla wszystkich ludzi.
Wieczornej Mszy Świętej, wspólnej Eucharystii z udziałem naszych przyjaciół i dobrodziejów, przewodniczył Przełożony Generalny Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej, ks. Krzysztof Olejnik TChr, który wygłosił dla nas homilię poruszającą królowanie Chrystusa i obecność Królestwa Bożego w kontekście życia Kościoła, naszej wiary i tożsamości samego Towarzystwa Chrystusowego.
Zarówno czas przygotowującego nas triduum, jak i sama uroczystość, były dla nas okazją do jeszcze częstszego i poprzedzonego refleksją wołania Króluj nam Chryste! jak i Przyjdź Królestwo Twoje, Panie!, poprzez które przekazywaliśmy innym ludziom zarówno pozdrowienie, jak i zanosiliśmy przed oblicze Boże nasze wspólne modlitwy i błagania.
