Lætáre, Ierúsalem, et convéntum fácite omnes qui dilígitis eam: gaudéte cum lætítia, qui in tristítia fuístis: ut exsultétis et satiémini ab ubéribus consolatiónis vestræ.
Raduj się, Jerozolimo, zbierzcie się wszyscy, którzy ją kochacie. Cieszcie się, we, którzy byliście smutni, weselcie się i nasycajcie u źródła waszej pociechy.
Pierwsze słowa antyfony na IV niedzielę Wielkiego Postu, zwaną często Niedzielą Lætáre, mają stanowić dla nas duchowy drogowskaz prowadzący do zbliżającego się wielkiego triumfu, kiedy to dopełni się Misterium Paschalne Chrystusa, zwycięstwo życia nad śmiercią i Odkupienie rodzaju ludzkiego.
W tym dniu towarzyszy nam różowy kolor szat liturgicznych i elementów wystroju, który w pewnym sensie jest „złamanym” odcieniem fioletu, koloru wielkopostnej pokuty, nawrócenia i umartwienia, jakie służą czterdziestodniowej zadumie nad męką naszego Pana, doświadczonej z ręki zamkniętej na naukę słowa Bożego ludzkości.
Podczas Niedzieli Laetare rozważaliśmy przypowieść o synu marnotrawnym, ukazaną nam na kartach Ewangelii według św. Łukasza (Łk 15,1–3.11–32). W swojej wymowie jest ona w znacznej mierze ponadczasową i uniwersalną przypowieścią o miłosiernym Ojcu, który uosabia Pana Boga i kocha wszystkie swoje dzieci oraz historii powrotu każdego błądzącego człowieka do miłującego go Ojca.
Eucharystię, stanowiącą prawdziwy sakrament miłości jaki łączy człowieka i Pana Boga, przyjęliśmy podczas wspólnej Mszy Świętej, której przewodniczył prefekt seminarium, ks. Paweł Jasina TChr.
