Nasz współbrat Sebastian Stawierej TChr, przyjął dziś święcenia diakonatu z rąk biskupa Szymona Stułkowskiego, które choć nie zawierają w sobie kapłaństwa, to ustanowione są dla posługi liturgii, słowa i miłości w łączności z biskupem i jego prezbiterami. 

Podczas dzisiejszej uroczystości, tak ważnej dla życia całej naszej wspólnoty zakonnej, Sebastian wypowiedział jedno z najpiękniejszych przyrzeczeń, jakie można zanieść do Pana Boga, przyjmując zarazem w swoje ręce Chrystusową Ewangelię, którą odtąd odczytował będzie na Eucharystii podczas liturgii słowa, jak i biorąc na swoje ramiona odpowiedzialność za naukę i wiarę Kościoła, jaką przekazywał będzie w swojej diakońskiej posłudze. 

W wygłoszonej homilii, ksiądz biskup odwołał się do samych początków kształtowania się diakonatu, zaznaczając, że wybrani do stanu mają za zadanie budować wspólnotę Kościoła w służbie liturgii, Ewangelii i docieraniu do ludzi, także tych, którzy od niego odpadli. Podkreślił on również szczególny kontekst dzisiejszych czasów, wymagających tak bardzo gotowości i energii do stojących przed nami zadań. Tylko gdy radykalnie przylgniemy do Chrystusa, będzie nam On dawał siły do zachowania wierności w realizacji tego, do czego zostaliśmy powołani. Ksiądz biskup przypomniał również to, co choć może wydawać się oczywiste, zasługuje w dniu święceń każdego kandydata na szczególne wyakcentowanie, że powołany, tak jak nasz współbrat Sebastian, został wymodlony przez wspólnotę Kościoła, a od Pana Boga zależy już dalszy bieg wydarzeń. 

Na koniec, diakon Sebastian podziękował zarówno samemu księdzu biskupowi za udzielone święcenia, jak i przełożonym, formatorom i wszystkim współbraciom, którzy utwierdzali go na drodze powołania, od wstępnego rozeznania, aż do autentycznego i pełnego życia we wspólnocie zakonnej. W osobistej refleksji, zwrócił on uwagę na to, że dla Pana Boga nie ma nic niemożliwego, nawet jeśli pewne rzeczy z ludzkiego punktu widzenia wymagają czasu i wysiłku. 

Naszego współbrata Sebastiana otaczamy w tych chwilach, tak bardzo wypełnionych radością, wdzięcznością za to, że swoją obecnością codziennie ubogaca nas wszystkich, życząc mu wielu obfitych owoców wynikających z jego powołania i zadań do których został od chwili święceń posłany w służbie diakona.